Balen…

Door allerlei gedoe ben ik helemaal mijn Cuccina Italiana vergeten. Eigenlijk is dat niet zo gek want hij de onderdelen liggen netjes, helemaal klaar, opgeborgen in een kast. Dat is natuurlijk idioot, een quilt die net af is en die zoveel moeite heeft gekost, in de kast te leggen.

De quilt bestaat uit vijf delen die als een soort vijf luik moet worden opgehangen. Het is een ontwerp van McKenna Ryan, helemaal met de originele stoffen gemaakt. Ik heb peentjes gezweet toen ik moest gaan quilten want het was de eerste keer dat ik dit deed. Het ging stukken beter dan ik had verwacht, het scheelt natuurlijk dat het niet zo’n enorme quilt is. Dat werkt een stuk gemakkelijker.

Tijdens het maken had ik al helemaal bedacht waar hij moest komen. In de eetkamer hebben we een muur die er prima voor geschikt is. Zelfs de kleur van de muur leek wel speciaal gekozen voor de quilt.

Naarmate ik vorderde met de verschillende onderdelen vond ik het wel allemaal erg groot worden. Ik had natuurlijk wel een beetje naar de maat gekeken, maar nog niet meteen omgerekend en dacht dat het nèt zou moeten kunnen.

In het midden van de bedoelde muur hangt een grote spiegel. Die hangt precies boven het eind van de tafel, die met de korte kant tegen deze muur staat. In het slechtste geval, dacht ik, verhangen we de spiegel (of we halen hem gewoon weg). DH is nogal gehecht aan deze spiegel, dus deze gedachte hield ik maar even wijselijk voor me.

Eindelijk was ik klaar met al het appliqué werk. Ik vond alle onderdelen prachtig! De bedoeling was dat hij zo zou komen hangen:

Terwijl ik naar de eetkamer liep wist ik al zeker dat de spiegel in de weg hing. DH dacht dat het wel moest kunnen, maar die is niet echt goed met maten. Het ging dus niet, behalve als de spiegel verplaatst werd of weg ging. Toen ik dat opperde leek het alsof ik voorstelde om iemand te vermoorden en dan nog een heel lief iemand ook. Om een heel lang verhaal kort te maken, de quilt ligt zorgvuldig ingepakt in een kast op mijn werkkamer. Soms mag hij even uit de kast, dan aai ik hem even, kijk er nog even naar en pak dan alles weer zorgvuldig in. Misschien dat hij ooit nog eens aan de muur komt te hangen, tot die tijd kijk ik met een scheve blik ietwat balend naar de spiegel…..

Onze koningin….

laat zojuist weten dat ze aftreedt en dat we 30 april een koning krijgen. Het zal vreemd zijn om ineens over “onze koning” te praten nadat ik mijn leven lang niet anders gewend ben geweest dan “onze koningin” te zeggen.

Wat een gedenkwaardige dag!

Rondjes…

Ik ben nog steeds bezig met de zestien (!) blokken die ik voor 7 februari moet maken. Zestien dezelfde blokken en dat voor iemand die normaal nooit twee keer een zelfde blok maakt.

Echt opschieten doet het ook niet, eerlijk gezegd. Dus vandaag heb ik me toegelegd op de rondjes voor het middelpunt van deze blokken. Ik heb ze getekend, gestreken, uitgeknipt, geregen, samengetrokken en weer gestreken. Nu liggen ze braaf te wachten tot ik ze op het middenstuk ga zetten.

Laten we dat dan nog maar even gaan doen dan.

Seniorenmoment?

De auto van DH moest naar de garage, dat is helemaal (echt wel!) in de stad naast ons dorp. Ik rijd dan braaf achter hem aan zodat hij met mij terug kan. De garage werkt dan de volgende dag aan de auto en als die dan klaar is, doen we alles nog een keer in omgekeerde volgorde. Dit gebeurt twee keer per jaar, een keer voor mijn voiture (J) en een keer voor de auto van DH. Ik kom dus zelden in dat deel van de stad, dit als verontschuldiging voor het volgende.

Ik rijd dusbraaf achter DH, het is overal een beetje glad, want op de binnenwegen wordt niet echt gestrooid, maar dan, het laatste stuk mogen we over “de grote weg” en die is wel schoon. DH rijdt stukken harder dan ik, hij ligt duidelijk voor als ik ook de grote weg op rijd. Ik geef wat extra gas want dat kan nu en begin maar vast te knipperen naar rechts, want de afslag naar de garage is vrij snel op die weg. Er staat een bord, met twee pijlen rechtdoor en eentje naar rechts met daaronder de nummers die altijd bij een industrieterreinen staan, maar die mij niets zeggen. Ik heb geen idee wat 2000 of 3000 is, dat hoeft ook niet, ik weet de weg immers, toch?

Voor mijn gevoel duurt het wel lang voor die afslag komt, maar kijk eens aan, daar is de uitvoegstrook! Die is eigenlijk ook wel langer dan dat ik me herinner, maar ja, ik kom er maar twee keer per jaar, dus ik zal me wel vergissen. En terwijl ik dat denk, hoppa zit ik op een deel waar ik echt niet op mag, want er staat met grote letters BUS op dat stuk.

Ik heb een kleine Kia Picanto, dus dat is bij lange na geen bus. Ik kan er niet meer af! Ik moet doorrijden. Bijna raak ik in paniek want ik kom uit op een enorm druk kruispunt (waar DH inmiddels voor het rode licht staat en hoofdschuddend kijkt naar mijn gedoe.) Het licht van de busbaan staat ook nog op rood en ik heb weleens gehoord dat bussen een apparaatje hebben om aan te kondigen dat ze er staan, maar ik heb dat niet! Links rijdt, rechts rijdt, het rijdt aan alle kanten en ik sta daar maar. Stel dat er zo dadelijk een agent langs komt, dan hang ik.

Wat moet ik nu doen? Ik kijk goed om me heen en als het verkeer niet langer langs raast, schiet ik als een haas, door rood, rechtsaf het industrieterrein op. Ik hoop zo dat ik niet ergens gezien ben, behalve dan door al die mannen die meewarig naar “zeker een vrouw” zaten te kijken. Bij de garage aangekomen stond DH me al lachend op te wachten. Ik baalde als een stekker, want hij maakt al rijdend constant fouten. Zoveel dat een collega zanger, die bij de politie werkt, nadat hij een tijdje achter hem gereden had, hem eens voorgerekend had wat hij had moeten betalen als alle verkeersovertredingen die hij gemaakt had, betaald zouden moeten worden! Hij weet dat ik veel keuriger rijd dan hij, maar hij stond te genieten. Volgens hem was mijn busbaanstunt zo stom dat ik minstens een half jaar lang geen enkele opmerking over zijn rijstijl hoefde te maken. En hij heeft wel een beetje gelijk, maar om dat nu meteen toe te geven, is ook weer zo wat.

Hoe kon ik nou weten dat daar behoorlijk lang werk aan de weg was geweest en dat men toen de afslag naar de garages afgesloten had om een busbaan aan te kunnen leggen…….?

Daar gaan we weer….

Veel te lang heb ik door allerlei omstandigheden niets geschreven. Gedeeltelijk door de decemberdrukte, gedeeltelijk doordat een horizontale houding een mens belet om veel te doen. Maar nu ben ik er weer. Met goede moed ga ik een nieuw blogjaar in, in de hoop dat ik nu meer kan schrijven.

Door het liggen ben ik me nog meer gaan richten op Pinterest, wat achteraf toch niet zo’n goed idee blijkt te zijn. Het is wel leuk natuurlijk, maar ik word op zoveel ideeën gebracht waar ik allemaal iets mee wil doen, dat het gebrek aan tijd nog erger wordt.

Ook ben ik druk in de weer geweest met allerlei foto’s die ik verwerkt heb in verschillende filmpjes. Vooral als je dan bezig bent met foto’s van een fantastische vakantie ga je er steeds meer naar verlangen. Gewoon even wachten tot mei en dan hopen dat het kan.

Tussen alle bedrijven door ben ik aan een Mysterie begonnen. Eigenlijk had ik me echt voorgenomen (en zelfs verboden) om nooit meer aan zoiets te beginnen, omdat de kennismaking ermee behoorlijk was tegengevallen. Maar dit klonk zo leuk en zo interessant dat ik ben gezwicht. We kregen alleen de hoeveelheid stof op, wat het op zich al moeilijk maakt, want als je niet weet wat het gaat worden, wat moet je dan kiezen?

Ik heb gekozen voor de hoofdkleur rood. Best gevaarlijk maar ik vond het zo mooi dat ik het niet kon laten. Inmiddels hebben we drie keer een opdracht gekregen. Dit was de eerste:

De techniek van dit blok was helemaal appliqué, eigenlijk mijn favoriete techniek. Opdracht twee waren vier gelijke vierkanten:

Voor de harten heb ik gekozen voor dezelfde stof. Opdracht 3 waren zestien (!) blokjes, die bij nader inzien voor heel veel priegelwerk zorgden. Ik ben nu bezig met het derde blokje. 7 Februari zou ik er 16 af moeten hebben (help!!)

Ik heb ervoor gekozen om vier x vier dezelfde te maken. Deze blokjes moeten nog op maat gesneden worden, maar daar wacht ik mee tot ik het laatste blokje afheb.

Ik heb nog een paar projecten onder handen, die ik ook echt af wil maken. Een ervan is mijn Bella Garden. Ik moet nog een blok daarvan en ben heel hard aan het twijfelen hoe ik deze ga verwerken. De SnowDays liggen te wachten om gequilt te worden. Zaterdag ga ik om daar een begin mee te maken naar een workshop. Ik heb er zin in!